ODIK 1 verliest, vooral van zichzelf
De eclatante overwinningen van ODIK 1 in de afgelopen drie wedstrijden tegen De Walden, De Waterpoort en De Parabool leverde de volle winst op van 6 punten met een torenhoog doelsaldo van +43 (79 voor en 36 tegen).
Amicitia, de tegenstander op de laatste zaterdag van september, had nog maar 2 puntjes gesprokkeld en had een doelsaldo van 0.
Normaal gesproken zou ODIK dus weer 2 punten kunnen bijschrijven en het doelsaldo nog wat verder opkrikken.
Maar ja, wat is normaal….
Amicitia ging met een duidelijke opdracht het veld in; vol erop klappen, beuken en ontregelen, dus ODIK niet in z’n spel laten komen.
De Vriezenveners slaagden in die opzet, daarbij geholpen door het regenachtige en winderige weer dat technisch verzorgd korfbal erg moeilijk maakte en door een scheidsrechter die nauwelijks reageerde op de vele bewuste overtredingen en de vertragende tactiek van Amicitia. Om de haverklap lag er een kermende Vriezenvener op het kunstgras te rollebollen, maar net voor iemand 112 kon bellen rende de betreffende speler alweer als herboren over het veld, op zoek naar een volgende mogelijkheid om het spel te ontregelen.
En ODIK trapte er met twee benen in; een aantal spelers raakte totaal gefrustreerd, zocht de confrontatie met de tegenstander en de scheids en speelde zichzelf daardoor volledig uit de wedstrijd. Het niveau zakte ver onder hetgeen we van ons vlaggenschip gewend zijn.
Het resultaat was tamelijk schrijnend; halverwege de eerste helft stond er een beschamende 1-0 stand op het bord…
Ook de ruststand van 5-5 gaf bepaald geen reden tot blijdschap.
De tweede helft gaf een gelijksoortig beeld te zien, waarbij ODIK steeds verder wegzakte en Amicitia bloed rook en er een schepje bovenop deed. Hugo probeerde met een aantal wissels het tij te keren, maar het mocht niet baten; de wedstrijd ging met een schamele 10-12 verloren.
Vervelend en pijnlijk, maar natuurlijk niet rampzalig. Misschien zelfs wel goed, omdat een zwakke plek bij ODIK werd blootgelegd waaraan de komende trainingen en wedstrijden gewerkt kan / moet worden om herhaling te voorkomen.
Zeker met het oog op de loodzware zaalcompetitie is het van wezenlijk belang om de mentale weerbaarheid te versterken en te blijven geloven in eigen kracht.
Hugo sloeg de spijker op z’n kop toen hij na de wedstrijd reageerde op spelers die fulmineerden op de tegenstanders en de leidsvrouw; “laten we het eerst maar eens bij onszelf zoeken!”
Volgende week staat de uitwedstrijd tegen streekgenoot MIA op het programma. Dan kan ODIK laten zien dat deze uitglijder de uitzondering was die de regel bevestigt: ODIK 1 is gewoon een klasse-team!
