Iedere topsporter kent het gevoel. Het moment dat je moet pieken op het juiste moment, dat alles op zijn plaats moet vallen na een ellenlange voorbereiding. Olympische Spelen, wereldkampioenschap, dat werk.

De gemiddelde huis-tuin-en-keukenkorfballer heeft geen idee hoe dat voelt. Die knotst elke week wat rond tussen de lijnen en heeft na een paar weken geen idee meer tegen wie hij gespeeld heeft en hoe het is afgelopen. Glansrijk kampioen worden in de overgangsklasse en verdrietig afgaan tegen NKC, het loopt allemaal door elkaar. Misschien is dat maar beter ook.

Maar voor de korfbalfitgroep ligt dat anders. Door die topsporters worden op zaterdag geen wekelijkse wedstrijdjes bezigheidstherapie gespeeld. Voor hen is er maar één doel en dat heeft meer dan olympische proporties, daar wordt een jaar lang naartoe gewerkt, daar moet alles voor wijken: het AA Verschoor recreantentoernooi bij het Amersfoortse MIA.  En vrijdag was het weer zover.

Een jaar lang heeft Rean Cramer het gezelschap gekneed, geboetseerd, gepolijst. Elke donderdag weer staan ze hongerig op het veld. Alles wijkt voor de training van de strenge, maar rechtvaardige Rean. Verjaardagen worden afgezegd, werkzaamheden worden afgeraffeld, gouden bruiloften worden afgelast en geboorten worden voor onbepaalde tijd uitgesteld. Er moet getraind worden!

Op donderdagavond komen fysiek, techniek en tactiek samen. Hugo van Woudenberg en zijn selectie werpen veelvuldig jaloerse blikken opzij en proberen een leermomentje mee te pikken. Niet zelden heeft ODIK 1 de overwinning binnengesleept door een tactische vondst of technische noviteit die is afgekeken van Rean en haar toppers. En als alle schotoefeningen afgewerkt zijn, alle rondjes zijn gelopen, de lijnen aangetikt en de partijtjes gespeeld, is het nog niet klaar. Welnee, dan begint het mentale deel van de training. Dan scharen de spelers – moe maar voldaan – zich rond de technische staf om ervoor te zorgen dat het ook in het koppie goed zit. Úrenlang.

Het belang van het AA Verschoortoernooi moge duidelijk zijn. Dus wordt niets aan het toeval overgelaten. De keurig gepoetste korfbalschoenen zijn nog even van nieuwe veters voorzien, de diverse bandages, steunkousen, braces en andere hulpmiddelen zijn op alfabetische volgorde ingepakt en de sporttassen zijn afgevuld met enorme balen chips in allerlei smaken.

De beide hoofdcoaches Bea en Bep halen vlak voor de eerste wedstrijd nog even de spelers bij elkaar voor een laatste praatje. Gewoon voor het gevoel van saamhorigheid, want na een jaar lang drillen kunnen de spelers elkaar blindelings vinden en elk spelpatroon kunnen ze dromen. Het is erin gerámd!

De eerste tegenstander is het Bennekomse DVO en dan heb je het dus over Korfbal League. Maar voor de ODIK-recreanten is dat niks om bang van te worden. Vlotjes combinerend creëren de Barnevelders de ene na de andere kans, zelfs een paar vanaf de stip, maar met zoiets banaals als scoren weigeren ze zich bezig te houden. Bianca heeft haar twijfels over die aanpak en gooit er voor de zekerheid toch een balletje in, maar dat is niet genoeg: DVO wint met 2-1.

Het dreamteam van ODIK korfbalfit met de hoofdcoaches Bea en Bep.

De hoofdcoaches spreken harde woorden en er rollen koppen. Een getergd ODIK pakt het tegen Oranje Nassau heel anders aan. Bianca soort wéér, Marianne gooit er een in en een messcherpe Ellie zorgt met drie doelpunten voor een klinkende 5-2 zege. Tweede in de poule, die zit in de knip.

In het vervolg gaat ODIK door een ietwat ondoorzichtige toernooiconstructie in een poule van drie strijden om het zilver. Nadat vocht en zout zijn aangevuld – daar zijn die balen chips dus voor – staat er een potje tegen Koveni op het programma. Nadat Bram heeft laten zien hoe je zo’n strafworp verzilvert, is het tijd voor de Erick-show. Met twee acties – even stijlvol als accuraat – beslist hij de wedstrijd in Barnevelds voordeel: 3-1. Aan níets is te zien dat Erick het afgelopen jaar een enkel keertje de training oversloeg.

De laatste wedstrijd – tegen TZ – gaat het om het zilver. De toernooiorganisatie onderkent de belangen van het duel en stuurt een scheidsrechter die in de Korfbal League niet zou misstaan. Hinderlijk uitademen waardoor je buik een tegenstander raakt? Op de stip met die bal! Vooral Henk ademt nét iets te vaak uit en nog tijdens de wedstrijd wordt duidelijk dat hij de arbiter niet op zijn verjaardag uitnodigt. Bram doet nog een poging de fluitist over te halen tot een andere interpretatie van de spelregels, maar dat haalt heel weinig uit.

Ondertussen ontspint zich een spannende wedstrijd. Door twee doelpunten van Sjanie en treffers van Bianca en Annebep staat het vlak voor tijd 4-4. Dat TZ in de slotseconden de winnende treffer maakt, wordt door ODIK afgedaan als een futiliteit. Aan dat detail maakt niemand een woord vuil. Ook niet tijdens de evaluatie, die direct na het laatste fluitsignaal begint en na één schaal bitterballen ook alweer is afgelopen.

Gingen de ODIK-spelers toen al naar huis dan? Welnee, natuurlijk niet! Er kwamen wat goudgele sportdrank op tafel en de toppers van ODIK keken 52 donderdagen vooruit. De voorbereidingen op het volgende piekmoment zijn begonnen; het vizier is gericht op het AA Verschoortoernooi 2020!

Rob.